σε έχω ξαναδεί από μακριά
με φτέρη σκεπασμένη και με βρύα
του αίματος πηγή
και τώρα πια
για μας τους δυο δεν έχει σημασία
σε ποιο παλιό ιδίωμα θα πω
τα ξόρκια που ο άνθρωπος δεν θέλει
να ακούει
γιατί μιλούν για χρέος πατρικό
αφήνοντας ξοπίσω τους καπνό
και καλαμιές
και άλατα
και μέλι
ο μπάτης τα σηκώνει αγκαλιά
η θάλασσα τα σιγοσυλλαβίζει
ταγμένα στη μεγάλη συννεφιά
στο δάσος που ασθμαίνει και νοτίζει
και σε ένα φως μεσημεριάτικο που μπήζει
στο έδαφος μια πεύκινη αιχμή
το χώμα λάμπει
η καρδιά αντιχρυσίζει